Uzależnienie fizyczne
Określane jako specyficzny stan adaptacyjny organizmu.
Podczas palenia, dym wdychany z papierosa przedostaje się drogami oddechowymi do płuc. Stamtąd nikotyna przechodzi bezpośrednio przez nabłonek pęcherzyków do krwioobiegu.
Chociaż nikotyna może wchodzić w interakcje z różnymi receptorami w wielu tkankach, to jednak jej interakcja z określonymi receptorami w mózgu powoduje narastanie uzależnienia od palenia.
W ciągu kilku sekund od zaciągnięcia się dymem papierosowym, nikotyna dostarczana jest do milionów neuronów w centralnym układzie nerwowym.
W śródmózgowiu nikotyna łączy się z podtypem alfa 4 beta 2 nikotynowych receptorów acetylocholiny. Tutaj impulsy stymulują wyzwolenie neuroprzekaźników, w tym dopaminy. Sygnał ten jest szybko przekazywany wzdłuż aksonu do obszaru nagrody w mózgu.
To właśnie dopamina powoduje wyzwolenie dodatkowych sygnałów, które stymulują układ nagrody powodujący krótkotrwałe uczucie zadowolenia, polepszenie nastroju i chwilowo lepszą koncentrację.
Za każdym razem, kiedy pali się tytoń stężenie dopaminy gwałtownie wzrasta, niemniej po chwili następuje spadek stężenia dopaminy i w rezultacie palacz odczuwa głód nikotynowy i chęć zapalenia kolejnego papierosa.
Ponadto regularne zażywanie tytoniu powoduje, że nikotynowe receptory α4β2 podlegają złożonym zmianom adaptacyjnym obejmującym zwiększenie ich liczby oraz spadek wrażliwości na pobudzenie.
Z czasem zmiany te powodują zwiększoną potrzebę nikotyny (wypalania większej liczby papierosów), aby osiągnąć oczekiwany efekt nagrody związanej z paleniem (efekt tolerancji).
Podsumowując, częste zażywanie produktów tytoniowych wpływa na coraz większe zapotrzebowanie na dopaminę, powodując trudne do pokonania błędne koło uzależnienia od tytoniu.